|
Εσείς που βάλατε την έγνοια προσκεφάλι
κι είχατε στρώμα της ζωής την ερημιά
Εσείς που χρόνια δεν σηκώσατε κεφάλι
και καλοσύνη δεν σας άγγιξε καμιά
Ηρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός
πάνω στου κόσμου την πληγή
ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός
να ξαναχτίσετε την γη.
Εσείς αδέρφια που ποτέ δεν βγάλατε άχνα
κι ούτε ξημέρωσε στην πόρτα σας γιορτή
εσείς που η πίκρα σας πλημμύρισε τα σπλάχνα
κι όλοι σάς βλέπανε σαν άγραφο χαρτί.
|
Πού να 'βρω τέσσερα σπαθιά και μιά λαμπάδα στη γροθιά
Φωτιά να βάλω σήμερα και να τον κάψω σίγουρα
τον κόσμο αυτό που αγάπησα και μ' άφησε και σάπισα
Και σάπισα
Στης πίκρας τα ξερόνησα το δάκρυ μου κοινώνησα
και στης ζωής τη φυλακή που δεν υπάρχει Κυριακή
ποτέ μου δε λησμόνησα τη μοναξιά τη φόνισσα
Τη φόνισσα
Και συ που ήρθες μιά βραδιά να μου ζεστάνεις την καρδιά
με πέταξες, αλίμονο, στο μαύρο καταχείμωνο
Με πρόδωσες και μ' έφτυσες, ήσουν χαρά και ξέφτισες
Και ξέφτισες
Πού να 'βρω τέσσερα κεριά και στην ψυχή μου σιγουριά
φωτιά να βάλω γρήγορα και να τον κάψω σήμερα
τον κόσμο αυτό που αγάπησα και μ' άφησε και σάπισα
Και σάπισα, αγάπησα
Αγάπησα και σάπισα
|
