Έγιναν στις 19 του Μάρτη 2006 στη γενέτειρά του τη Ρουψιά του Δήμου Άνω Πωγωνίου τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Σπυρίδωνα Βλάχου Αρχιεπίσκοπου Αθηνών, Μητροπολίτη Ιωαννίνων και ιδρυτή του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς
Αποφοίτησα από τη Σχολή τη δεκαετία του ’70. Συνειδητά δεν παραβρέθηκα στην παραπάνω εκ-δήλωση. Ήταν προσωπική επιλογή και στάση ζωής. Δεν ήθελα την ώρα, που σίγουρα οι παρευρισκόμενοι τιμούσαν το «μεγάλο άνδρα» με μεγαλοστομίες και τελετές, να φωνάξω «σταματήστε τα ψέματα». Δεν ήθελα σ’ αυτές τις «ιερές» στιγμές των αποφοίτων Βελλαϊτών και όλων των επίσημων παρευρισκομένων να επισημάνω ότι συμμετέχουν σε μια εκδήλωση που σίγουρα οι περισσότεροι δε γνωρίζουν την «αλήθεια» γύρω από τη ζωή και τη δράση του Σπυρίδωνα Βλάχου.
Επειδή, λοιπόν, «ακούστηκε» μόνο η μισή αλήθεια σ’ αυτή την εκδήλωση (αυτή που άλλωστε λίγο πολύ μαθαίναμε και στη Βελλά και αναφέρει η … επίσημη ιστορία) αποφάσισα να συντάξω το παρόν δημοσίευμα. Δεν είναι δικές μου σκέψεις. Είναι δημοσιευμένες από τον Αθανάσιο Ναθαναήλ (Γεν. Γραμ-ματέα του δεσπότη) στο περιοδικό «Ελεύθερο Πνεύμα» αριθμ.τεύχ. 125-126, που εκδίδει ο Λάμπρος Μάλαμας και στις σελ.177 μέχρι 183.
Μέσα από αυτά που είναι δημοσιευμένα στο παραπάνω περιοδικό επέλεξα, συνειδητά, σημεία από τα οποία ο αναγνώστης μπορεί να «μάθει» και κάτι το «διαφορετικό» για τον Αρχιεπίσκοπο Σπ.Βλάχο αλλά και σημεία που ν’ αναφέρονται σ’ έναν άλλο «μεγάλο άνδρα» της περιοχής μας τον Αλκιβιάδη Κοντοπάνο, που καταγόταν από τα Δολιανά του Δήμου Καλπακίου, για να τον «γνωρίσουν» οι Δολιανίτες και, ίσως, να τον…απομυθοποιήσουν.
Σπυρίδων Βλάχος
Ο δικτάτορας ιεράρχης με τις καταχρήσεις, πολιτικός με ραδιουργίες, ερωτικά σκάνδαλα, δωσιλογικά και παλαιοημερολογήτικα βίτσια.
…
Με τον ψευτοανεψιό Αλκ.Κοντοπάνο και τα διαβόητα ερωτικά σκάνδαλα.
« … Και τώρα, ας ομιλήσουμε για τον ψευτοανεψιό του, τον περίφημο καθηγητή Αλκιβιάδη Κοντοπάνο, τον ήρωα τόσων χαμερπών και βδελυρών πράξεων, ερωτικών σκανδάλων, γνωστών όχι μόνο στην Ήπειρο, αλλά και στο Πανελλήνιο, με τους βιασμούς των μαθητριών της παλιάς Ζωσιμαίας Σχολής…που είχαν βουίξει και οι πέτρες. Ο κύριος αυτός, λοιπόν, είχε προικισθεί από τη φύση με εξαιρετικό ταλέντο ευφυίας και ευφράδειας. Είχε σπάνια μόρφωση εγκυκλοπαιδική ικανότητα δε και καπατσοσύνη τόση, ώστε ημπορούσε να μεταβάλλει την αλήθεια σε ψέμα, το δίκαιο σε άδικο, την τιμή σε τιμωρία, τη νομιμότητα σε παρανομία, την ηθική σε ανηθικότητα και τανάπαλιν. Την τόση δυναμικότητα και ικανότητα του ανθρώπου αυτού, διέγνωσεν εγκαίρως ο απαίσιος ρασπούτιν, από τις πρώτες συναντήσεις του με τον Κοντοπάνο, όταν έγινε μητροπολίτης Ιωαννίνων. Εσκέφθηκε, λοιπόν, ότι ένας τέτοιος άνθρωπος, του ήταν απαραίτητος για να σκεπάζει τις παντός ειδους παρανομίες και ακολασίες του. Τον προσέλαβε και τον εγκατέστησε στην Μητρόπολη, για να ρίξουν δε, κατά το λεγόμενο, στάχτη στα μάτια του κόσμου, έπλασαν και τον μύθον της δήθεν συγγενείας θείου και ανιψιού, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ίδρυσις και σύστασις συνωμοτικής καμόρας για εκτέλεση ανηκούστων παρανομιών, αδικιών, ανηθικοτήτων, κλοπών, λωποδυσιών, αγυρτειών για πλουτισμό και για τιμωρία αμείλικτη εις οιονδήποτε ήθελε αντιταχθεί στα κελεύσματα των δύο αυτών σατανάδων. Γι’ αυτό και τα τόσα κακά που έχει διαπράξει ο παμίαρος ρασοφόρος, είτε εναντίον ατόμων, είτε ομάδων, συναδέλφων του, είτε διοικητικών ή δικαστικών υπαλλήλων. Όλα αυτά τα έκαμε γιατί είχε αποκτήσει φήμη ανθρώπου ικανού, εθνικού, και κατά πάντα αξίου και τούτο χάρις στην πένα του Κοντοπάνου που από καιρού εις καιρόν έκανε διάφορα επίκαιρα έγγραφα προς τα αρμόδια υπουργεία, για διάφορα ζητήματα, λόγου χάριν : πώς πρέπει να διοικείται ένα τμήμα της χώρας, όπως είναι η Ήπειρος ή τα νησιά, τα σχολεία, επαγγελματικά, οικονομικά ή προπαγανδιστικής φύσεως. Ακόμα και πώς πρέπει να κατοχυρωθεί ο θεσμός της βασιλείας, για να έχει μεγαλύτερο κύρος ο βασιλεύς και άλλα παρόμοια τοιούτου περιεχομένου έγγραφα, τα οποία υπέγραφεν ο ρασπούτιν, ως δήθεν προερχόμενα παρ’ αυτού, ώστε οι διάφοροι διευθυνταί υπουργείων εθαύμαζαν την δήθεν τεραστίαν αυτήν μόρφωσιν του απαισίου ρασοφόρου. Οι δύο αυτοί διεφθαρμένοι συνωμόται είχαν εννοήσει καλά τη νοοτροπία και την ψυχοσύνθεση του ρωμιού είτε υπουργός ήταν είτε υπάλληλος.
Αρχισυνωμότης, επιδειξίας και φιλόδωρος.
Οσάκις επήγαινε στην Αθήνα ο Σπυρίδωνας, συναπεκόμιζε τρία τέσσερα αρνιά σφαγμένα που του πήγαιναν οι χωριάτες δώρα, πεσκέσια για διάφορα θελήματα και ρουσφέτια, δοχεία με βούτυρο, δοχεία με μέλι, ηπειρώτικα φημισμένα τυριά του Ντέντσικου, κιβώτια με μήλα και αχλάδια. Όλα αυτά τα μοίραζε στους εκεί ισχυρούς της ημέρας. Αν δε, κανείς απ’ αυτούς ετύχαινε να έλθει στα Γιάννινα, εφιλοξενείτο κατά κανόνα στη μητρόπολη, όπου εδίδοντο λουκούλια γεύματα και δείπνα. Έκανε απαραίτητα και επιδεικτικές εκδρομές και ξεναγήσεις στη Βελλά, στην Οικοκυρική Σχολή Άνω Πεδινών, στην Τούλειο Σχολή Μετσόβου και κάποια ιδιαίτερα πλουσιοπάροχα σπέσιαλ δείπνα στο Νησί, που εκεί πλήρωνε πάντα ο κληρικός Γρηγόριος Ραφανάς. Όταν έφευγαν οι υψηλοί επισκέπτες, σχημάτιζαν τη γνώμη ότι ο μητροπολίτης Ιωαννίνων Σπυρίδων, είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος του Θεού, που το μετέδιδαν από στόμα σε στόμα. Έτσι, αυτός ο ψεύτικος και απατεώνικος θρύλος είχε αποκτήσει μεγάλη ρασπουτινική δύναμη και φήμη στο πανελλήνιο, ώστε στο τέλος να γίνει και αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Ενώ σχετικώς με την εγκυκλοπαιδική του μόρφωση, ήτο πολύ κατωτέρας ποιότητος δεσπότης. Όταν διορίζετο εδώ, π,χ.,Γενικός Διοικητής, ή δικαστικός πρόεδρος και λοιποί ανώτεροι υπάλληλοι, προσπαθούσε με τα ανωτέρω μέσα να τον διαφθείρει και να τον κάμει υποχείριόν του. Αν δεν το κατόρθωνε, τότε με φιλικούς ισχύοντας των Αθηνών, τους μετέθετε, για να μένει πάντα αυτός ως μόνος δερβέναγας και να διοικεί ουσιαστιώς όλη την Ήπειρο. Τα ίδια έκανε και όταν ήρχετο από Αθήνας όποιος ανταποκριτής εφημερίδος, τον εξευμένιζε και βλέπαμε συχνά στον Τύπο, να τον εξυμνούν και να τον εγκωμιάζουν εμετικώς. Η δε απαισίας μνήμης κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη, του απένειμε και μεγαλόσταυρους, για τις δήθεν εθνικές του υπηρεσίες (!). Ωχ, αλλοίμονο στις κοινωνίες και στα κράτη που αντί να τιμωρούν και να περιφρονούν τέτοιους ανθρώπους, τους κρεμάνε και τιμητικούς σταυρούς στα στήθη και τους φτιάχνουν και αγάλματα!! Αλλά μη παραξενεύεσθε. Όλα γινόταν σε παλιότερες κυβερνήσεις. Η ανηθικότητα, αντί να τιμωρείται αμείλικτα, εβραβευότανε. Μήπως δεν ήταν βράβευση του Κοντοπάνου με τα γνωστά καθηγητικά σκάνδαλα που συνετάραξαν το Πανελλήνιο, που επανέφεραν στη θέση του τον Κοντοπάνο, χάρις στη δύναμη και τα μέσα που είχε ο ρασοφόρος «θείος». Επανήλθε, λοιπόν, ο ψευτοανεψιός, νικητής και τροπαιούχος από τη διαθεσιμότητα που τον είχαν θέ-σει για τους βιασμούς των κοριτσιών του Γυμνασίου, εισπράττοντας και όλους τους μισθούς. Ενώ τιμωρήθηκαν άλλοι, ολιγότερον ένοχοι…
Διαφθορές, καταχρήσεις, υποκρισίες και μισανθρωπίες.
Αλλ’ εκτός από όσα είπαμε παραπάνω, ο Κοντοπάνος είχεν αναλάβει εργολαβικώς, τρόπον τινά, την υποστήριξη καταχραστών, ανικάνων υπαλλήλων, ως και παντός ανθρώπου φίλου ή γνωστού, του αφέντη δεσπότη που υπόπεφτε εις οιονδήποτε αδίκημα ή σφάλμα. Όταν είχα αναλάβει εγώ υπηρεσία στο γραφείο, εβρήκα και αντίγραφα με τον γραφικό χαρακτήρα του κυρ-Αλκιβιάδη προς την Γεν.Διοίκησιν Ηπείρου, όπως και απολογία ενός προκατόχου μου, καταγγελθέντος για κατάχρηση χρηματικών ποσών των διδασκάλων της Β.Ηπείρου. Και τούτο, διότι, ως είχε διαδοθεί τότε o Κοντοπάνος από τα ποσά, έπαιρνε τη μερίδα του λέοντος. Επίσης είχε συντάξει την από 90 γραφομηχανημένες σελίδες απολογία ενός υπαλλήλου του υπουργείου Γεωργίας, Βασ.Παπαδημητρίου, ο οποίος συνέπαιζε μαζί του χαρτιά τις χειμωνιάτικες νύχτες. Συνέταξε την απολογία του τότε μητροπολίτου Δρυινουπόλεως Δημητρίου,όταν κατηγγέλθη ότι αυτός γενόμενος όργανον των Ιταλών,ομίλησεν από ραδιοφώνου στο Αργυρόκαστρο υπέρ των Ιταλών το 1941. Αυτά ήταν τα καθήκοντα του Κοντοπάνου στη μητρόπολη. Όσο για τα τοιαύτα του καθηγητού; Αρκεί να μάθετε ότι εργαζότανε 5-7 ώρες την εβδομάδα και ζήτημα κι αυτές, διότι δεν είχε όρεξη να πάει στο μάθημα. Τηλεφωνούσε από το κρεβάτι στον εκάστοτε διευθυντή της Ακαδημίας, ότι σήμερα δεν θα πάει, διότι ήταν άκεφος και αδιάθετος, αφού καθ’ όλην την περασμένη νύχτα εχαρτόπαιζε μέχρι το ξημέρωμα, ή ήταν απασχολημένος με τις φιλενάδες του… Όλα αυτά τα έκανε γιατί, είχε τον παντοδύναμο ρασπούτιν που τα εσκέπαζε. Για να μην πολυλογώ, η μητρόπολη είχε καταντήσει τέλειο διαφθορείο παντός είδους,διότι και κορίτσια διεφθάρησαν,ως ομολογούσαν οι τότε υπηρέται της μητροπόλεως, αλλά και όσα έβλεπαν με συμπόνια και κρυφή οργή τα μάτια τα δικά μας. Οι δύο αυτοί συνομώται, δεν άφηναν 24ωρον να περάσει χωρίς να σχεδιάζουν ή να συζητούν και στη συνέχεια να εκτελούν. Ούτε συνείδηση, ούτε θρησκεία, ούτε ανθρωπισμός τους συγκρατούσε κι ας ήταν αυτοί οι σατανικοί αδικητές. Η κακία, η μοχθηρία, η εκδίκησις «θείου και ανεψιού» με τα αποφώλια τερατουργήματα, ήταν άνευ προηγουμένου.Αλλοίμονο σε όποιον δεν τους ήξευρε.Ενώ κατ’ επίφασιν παρουσιάζοντο ως καλοί, ευγενικοί και ευπροσήγοροι Στην πραγματικότητα ήταν σκληρόκαρδες τίγρεις. Αρχή και κανόνας του βίου των ήταν η κολακεία, η φιλοφρόνησις, τα φιλοδωρήματα, οι περιποιήσεις, η κάμψη της σπονδυλικής στήλης προς τα άνω. Τουναντίον περιφρόνησις, σαδισμός, εκδίκησις, κατατυράννισις, τιμωρία και ακατάσχετος διωγμός προς τα κάτω, και ιδίως προς τους έχοντας το θάρρος της γνώμης των, να μην υποκύπτουν στις παράνο-μες απαιτήσεις των. Εγώ που τους γνώριζα κατά βάθος και συνεργάσθηκα λόγω της θέσεώς μου, επί 14 ολόκληρα έτη, ανατρέχω στα παιδικά μου χρόνια, στα νεανικά, στα ανδρικά και στα γεροντικά, προσπαθώντας να ενθυμηθώ κανέναν που να πλησιάζει την τόση κακία των, δεν κατορθώνω να εύρω. Είμαι δε βέβαιος, ότι ούτε εις το μέλλον θα συναντήσω κανέναν όμοιόν των γιατί αυτοί οι δύο, Σπυρίδων και Κοντοπάνος δεν αφήκαν περιθώριο μεγαλύτερης κακίας, σαδισμού και μισανθρωπίας. Αι λέξεις δικαιοσύνη, ηθική, τιμιότης καθήκον, κοινωνική αλληλεγγύη, εθνισμός και χριστιανισμός, δεν υπήρχον στο λεξιλόγιό τους. Όλα τα ανωτέρω τα είχαν διαγράψει από το λεξικό τους.
Η λεηλασία των ναών και ο δεσποτικός πλούτος.
Εν συνεχεία των ανωτέρω εγκληματικών πράξεων του ανοσίου αυτού ιεράρχη, προσθέτω και τα εξής: 1). Απεγύμνωσε τα μοναστήρια και τις εκκλησίες της δικαιοδοσίας του, από ό,τι πολύτιμον είχον εις εικόνας, επιταφίους, σταυρούς, δισκοπότηρα,κλπ, ώστε μετά τον θάνατόν του, οι κατά τόπους επίτροποι των εκκλησιών, απευθύνονται προς την αδελφήν του εις Αθήνας, η οποία ευδοκεί κάποτε να στέλλει τυχόν υπάρχοντα λείψανα, των ανωτέρω συληθέντων αντικειμένων, ως έχω πληροφορηθεί. 2). Ο πλούτος τον οποίον είχε αποκτήσει ως ελέχθη από πρόσωπον, δυνάμενον να γνωρίζει καλώς τα πράγματα, ανήρχετο εις λίρας στερλίνας 200 με 250 χιλιάδας (ίσως απίστευτον μα αληθινόν) τας οποίας 4-5 μήνας πριν πεθάνει, τις επήγε εις την Ζυρίχη και τις κατέθεσε σε κάποια τράπεζα υπέρ της αδελφής του, και άλλων συγγενών του. Για να μη δώσει δε υπόνοιες στην κοινωνία για το απρόοπτο αυτό ταξίδι, ισχυρίσθηκε ότι πήγε στην Ελβετία δήθεν για τα μάτια του. 3). Εγνώριζα πως είχε σχέσεις με ιταλογερμανούς καταχτητές και με μαυραγορίτας. Μίαν ημέραν είχεν έλθει στον καιρό της εχθρικής Κατοχής στο σπίτι που κατοικούσε ο εμπορομεσίτης Καβάγιας, ακριβώς απέναντι από το δικό μου, απέχουν 5 μέτρα περίπου, κάποιος αθηναίος μαυραγορίτης. Έτυχε να είμαι και εγώ στο σπίτι του κ.Καβάγια τότε. Και ήκουσα, λοιπόν, τον αθηναίο να λέγει: «Είμαστε κι εμείς οι αθηναίοι μαυραγορίτες, αλλά πρύτανις των μαυραγοριτών είναι ο μητροπολίτης σας…». 4). Καταδίκασε και μεσολάβησε στις γερμανικές κατοχικές αρχές, να εξορισθεί μεταξύ άλλων ο Αλκιβιάδης Τσιάρας, υπάλληλος του φαρμακείου των Ελεών… 5). Τόσην συμπάθειαν έτρεφε προς τους συνανθρώπους και συνεργάτες του, ώστε, αν και ο Κοντοπάνος ήταν η αιτία να αναδειχθεί αυτός, και να φαίνεται στην κοινωνία και στο κράτος σαν μεγάλος ανήρ, μη έχων όμοιόν του, στην Ελλάδα τουλάχιστον, όταν προσεβλήθη ο Κοντοπάνος από ημιπληγία, έλεγε συχνά στον φίλο του Βασίλειον Παπαδημητρίου, γεωπόνον από τη Βούρμπιανη Κονίτσης, ο οποίος ήταν φίλος και των δύο : «Δεν τον παίρνετε τον Κοντοπάνο από δω. Πάρτε το αυτό το ράκος και πηγαίνετέ το στα Δολιανά, να μας αδειάσει επιτέλους τη γωνιά, έτσι που κατάντησε». Και άλλα ακόμα πιο υποτιμητικά έλεγε ο άκαρδος και αχάριστος δεσπότης σε βάρος του ψευτοανεψιού που δεν ήταν σε θέση του λοιπού, λόγω της αρρώστιας του να τον υπηρετεί. 6) … Όλα τα ανωτέρω δεν αποτελούν, ει μη το ελάχιστο μόριο των ανομημάτων, αδικημάτων και κακουργημάτων που περιήλθον συμπτωματικά εις γνώσιν μου, διότι τα εγκλήματα, οι ατιμίες, οι ανηθικότητες, οι κλοπές, οι αρπαγές, γίνονται εν κρυπτώ και παραβύστω, μη δυνάμενα να γίνουν γνωστά σε μέγα κύκλον ανθρώπων. Εγώ, όσα ανωτέρω γράφω, πολλά υπέπιπτον στην προσωπικήν μου αντίληψιν. Άλλα τα επληροφορούμην όλως τυχαίως, συνομιλώντας με άλλους ενδιαφερομένους που είχαν γνώσιν τούτων. Φαντάζεται κανείς άλλος πόσα και ίσως πιο μεγάλα έχουν διαπράξει οι δύο αυτοί σατανάδες, η απαισίας μνήμης ξυνωρίς,εις βάρος της κοινωνίας και του έθνους. Αν ήθελε να γίνει ποτέ εμπεριστατωμένη σχετική έρευνα θα έφριττεν ο κόσμος πληροφορούμενος τα παντός είδους όργια των δύο αυτών αντιχρίστων. Τρανή απόδειξη των ανωτέρω,είναι και η ανύπαρκτη διαθήκη του. Τόση συμπάθεια, φιλανθρωπία και υποχρέωση είχε για το ποίμνιό του,ώστε δεν άφηκε ούτε δραχμή για τα ευαγή ιδρύματα των Ιωαννίνων. Η δε κοινωνία, αντί να τον κρεμάσει στο σταυρό για όλα όσα είχε διαπράξει εναντίον της, αυτή και το κράτος ακόμα τον αντάμειβε με χρυσούς μεγαλόσταυρους στα στήθη του (παράσημα) και τον προήγαγε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Ωχ! Αλλοίμονο στις τέτοιες κοινωνίες! Τό ’χουνε φτιάξει και αγάλματα!! Από την δεκατετραετή πλησίον του υπηρεσίαν μου, από όσα είδα και άκουσα σχετικά με τον αμαρτωλό βίον του, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι, ο μεγαλοσατανάς αυτός, κατόρθωσε να επιβληθεί στα Γιάν-νινα, στην Ήπειρο και στο πανελλήνιο ακόμα, χάρις σε τρεις αναμφισβήτητους παράγοντες : 1). Η πανούργα εξυπνάδα και πονηρία του, η οποία τον ώθησε να προσλάβει παρακοιμώμενό του τον Αλκιβιάδη Κοντοπάνο, στο πρόσωπο του οποίου διείδε και διέγνωσε εξαιρετική ιδιοφυία, μόρφωση ε-γκυκλοπαιδική που είχε τόσην ανάγκη αυτής, για να εξαπατά τα διάφορα υπουργεία, και τέλος διέγνωσε συνταύτιση των συναισθημάτων με την εγκληματική ψυχοσύνθεσή του. 2). Ο Αλκιβιάδης Κοντοπάνος με τα διάφορα προς τα υπουργεία δυναμικά του έγγραφα, ποικίλου περιεχομένου, τα οποία έστελνε ο απαίσιος ρασπούτιν με την υπογραφή «Ο Ιωαννίνων Σπυρίδων». Κάποτε περιήλθε στα χέρια μου ένα έγγραφο προς υπουργείον Εσωτερικών του Κοντοπάνου, που πραγματευότανε «περί κατοχυρώσεως του θεσμού της βασιλείας στην Ελλάδα». Όταν το διάβασα δύο και τρεις φορές εθαύμασα τη δυναμικότητα των επιχειρημάτων που ανέφερε, ώστε εσκέφτηκα και είπα: Ούτε ο Τσώρτσιλ δε θα μπορούσε να κάμει τέτοιο έγγραφο με τόση δύναμη πειστικότητος. Μ’ αυτόν το δόλιο και απατεώνικο τρόπο, προσήλκυε πάντα την εκτίμηση και το θαυμασμό των μεγαλομανδαρίνων των διαφόρων υπουργείων. 3). Η Βελλά με τα διάφορα δώρα προς τους καρχαρίες αυτούς των υπουργείων, δηλαδή, αρνιά, βούτυρα, τυριά Ηπείρου φημισμένα ως τα πιο αγνά στην Αθήνα, μήλα, αχλάδια, μέλια, καραβίδες, χέλια από την Παμβώτιδα που την είχε τσιφλίκι,κλπ, με τα οποία αιχμαλώτιζε και διέφθειρε κατά τέτοιο ανήκουστο τρόπο τις συνειδήσεις αυτών, ώστε ότι, έστω και άδικο ή παράνομο ήθελε να ζητήσει από αυτούς, το επετύχαινε ευκολότατα. Κατόπιν των ανωτέρω, εύλογα συμπεραίνει κανείς, ότι ο Σπυρίδων έκανε ό,τι ήθελε στην Ήπειρο. Τι άλλο να πω, λοιπόν, για τη γενικότερη διαγωγή, του αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος και των ομογάλακτων κυβερνητών της εποχής του. Αλλά τι λέγω; Μήπως υπήρξα προδότης για να έχω και θέση καλή στο ρωμέικο, και να παρασημοφορηθώ όπως άλλα άτομα δωσίλογοι που καταδικάστηκαν για συνεργασία με τους καταχτητές, όπως έγραφε το «Βήμα» και η «Ελευθερία» στις 7-7-63. Έπειτα απ’ όλα αυτά, σκέφτομαι και λέγω : Μα ακριβώς γι’ αυτό έλαβε το ύπατο αξίωμα του κλήρου, διότι είχε υποδεχθεί και τους χιτλερικούς καταχτητές την άνοιξη του 1941 στο Μέτσοβο και υπόγραψε με τους στρατηγούς Πιτσίκα και Τσολάκογλου, την παράδοση της χώρας και την προσάρτησή της στον Άξονα. Και ξανασκέφτομαι πως : Ούτε οι μαραθωνομάχοι Αισχύλος, Μιλτιάδης και λοιποί στρατηγοί, ούτε ο Λεωνίδας με τους 300 θα αυτοθυσιάζονταν στις Θερμοπύλες, ούτε οι σαλαμινομάχοι Θεμιστοκλής και Ευρυβιάδης, ούτε οι νεότεροι ήρωες του 1821 Κατσαντώνης, Ανδρούτσος, Καραϊσκάκης, Διάκος και λοιποί θα πολεμούσαν με τόση θέρμη και αυτοθυσία, αν ήξευραν ή φαντάζονταν ποτέ, ότι οι νεότεροι έλληνες και ιεράρχαι της χριστιανικής θρησκείας, θα έφθαναν σε τέτοιο θλιβερό κατάντημα και σε τέτοιου βαθμού εξευτελισμό κράτους, δεσποτικού ράσου και θρησκείας του Ιησού Χριστού. Ερρέτωσαν, λοιπόν, οι τέτοιοι έλληνες κυβερνήτες και ορθόδοξοι ιεράρχαι».
Αθανάσιος Ναθαναήλ
Ιωάννινα 10 Ιουλίου 1963
Έγινε προσπάθεια να μη γίνει αλλαγή στη σύνταξη,τονισμό,λεξιλόγιο,κλπ.του αρχικού δημοσιεύματος. Στο διπλό τεύχος υπ’ αριθμ.123-124 του περιοδικού «Ελεύθερο Πνεύμα» δημοσιεύεται το Α΄ Μέρος των «σκέψεων» του Γεν.Γραμματέα του δεσπότη Αθ. Ναθαναήλ, με φοβερότερες αποκαλύψεις για τη δράση του Σπυρίδωνα Βλάχου.
Για την αντιγραφή
Στέφανος Σταμούλης