Εκεί στις αρχές Νοεμβρίου γράφαμαν την αντιγραφή στο δίγραμμο τετράδιο, με το μολύβι.
Δηλαδή από την πλάκα και το κοντύλι περνάγαμαν στο χαρτί και το μολύβι ενώ στη πλάκα συνεχίζαμαν να ασκούμαστε στο γράψιμο και στην ορθογραφία.
Τα δίγραμμα τετράδια σήμερα δεν χρησιμοποιούνται στα σχολεία .Εγώ προσωπικά τα θεωρώ ιδανικά για τους μικρούς μαθητές της α΄τάξης γιατί νομίζω ότι βοηθάνε στα συμμετρικά γράμματα και στη ορθογραφία.
Είμαι σίγουρος ότι οι παλιότεροι θυμάστε πως γράφαμαν στο δίγραμμο τετράδιο: “ Λόλα να ένα μήλο “
Τα μολύβια ήταν τα συνηθισμένα . Αλλα ήταν μαλακά, άλλα σκληρά ,άλλα μελανί Τα μαλακά τέλειωναν γρήγορα ,τα σκληρά σκίζανε το χαρτί, και τα μελανί τα λέρωναν! Μουντζούρες να δούν τα μάτια σας! Μελανιές να μην βγαίνουν με τίποτα. Άσε που πέρα από τα χέρια μας λερώναμαν (μελανιάζαμαν) και τα ρούχα μας. Τα μολύβια τα ξύναμαν με την ξύστρα ή με ξυράφι ή με μαχαίρι.
Κάποια παιδιά είχαν κασετίνες. Ωραίες με δύο –τρία μολύβια ,δύο ξύστρες ,δύο σβήστρες, και κάποιες μεγαλύτερες και μπογιές.
Το γράψιμο με το μολύβι στο τετράδιο ήταν στην αρχή δύσκολο. Σιγά –σιγά όμως συνηθίζαμαν κι εκεί μετά τα Χριστούγεννα τα περισσότερα παιδιά γράφαμαν συμμετρικά ολοστρόγγυλα, και καλλιγραφικά γράμματα.
Τετράδια είχαμαν ένα για την αντιγραφή (δίγραμμο), ένα για την ορθογραφία (μονόγραμμο) κι ένα με κουτάκια για την αριθμητική. Είχαμαν και μία ιχνογραφία και πολύ αργότερα στις μεγαλύτερες τάξεις και χαρτογραφία για να ζωγραφίζουμε χάρτες. Κι΄ ένα τετράδιο έτοιμο καλλιγραφίας. Δεν ήταν καθόλου τυχαία η καλλιγραφία των παλιών παιδιών. Σήμερα η καλλιγραφία δεν διδάσκεται ως ιδιαίτερο μάθημα.Η σάκα μας κυρίως κουβαλούσε το αναγνωστικό της τάξης μας .Ήταν το κύριο όπλο και όργανο για τη μάθηση τ
ης γραφής και της ανάγνωσης.
Τα βιβλία όλα ήταν του Οργανισμού Εκδόσεων Σχολικών Βιβλίων (Ο.Ε.Σ.Β). Εμείς αυτό το διαβάζαμαν “ Όταν Έρχομαι Σχολείο Βαριέμαι “
Να πούμε και δυο λόγια για τις μπογιές, χρώματα.
Υπήρχαν και ξύλινες αλλά τα περισσότερα παιδιά είχαμαν κέρινες, που λέρωναν και κόβονταν ευκολότερα μ΄ αυτές ζωγραφίζαμαν “ ότι μας έκανε εντύπωση “. Ντελικάτες οι τσέπες των γονιών μας ,ντελικάτες μπογιές μας αγόραζαν.
Άφησα στο τέλος την τιμή να αναφερθώ στην σχολική μας τσάντα. Άλλες ήταν πάνινες μια σακούλα δηλαδή με λουρί πάνινο για να την περνάμε χιαστί στο στήθος ,άλλες ήταν δερμάτινες με θήκες που τις αγοράζαμε από τα βιβλιοπωλεία σταΓιάννενα .
Αυτές τις δερμάτινες τις δίναμε και στα αδέρφια μας που ακολουθούσαν μετά από μας όταν εμείς πηγαίναμε στις μεγαλύτερες τάξεις και είχαμε πιο πολλά βιβλία.
Μέσα στη σάκα εκτός από το μαθησιακό εχος της υπήρχε και θέση για μια μικρή πετσέτα δεμένη με φιόγκο. Τι είχε μέσα αυτή η πετσέτα Ένα κομμάτι ψωμί λίγες ελιές ή τυρί , ένα αυγό . Ήταν το δεκατιανό φαί μας . Με τέτοια συνύπαρξη πώς να γλυτώσουν τετράδια και βιβλία τις λίγδες.- Αυτά ως προς τις μικρές τάξεις Πρώτη και Δευτέρα .Από Τρίτη και πάνω η <<ντάσκα >> τσάντα μας είχε και άλλα πράγματα. Αλλά για όλα αυτά στο επόμενο τρίτο μέρος
Α. Δ. Δόκος