Mprext     lexiko2    youtube1a    youtube2  mail

Ας µάθουµε επιτέλους να λέµε τα πράγµατα µε τ’ όνοµά τους και να µην παραποιούµε την ιστορία µας. Ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, αγάπησε το Μεταξά. Όπως και οι Ιταλοί που αγάπησαν το Μουσολίνι, όπως και ο Γερµανοί που αγάπησαν το Χίτλερ, όπως και οι Ισπανοί που αγάπησαν το Φράνκο. Ο φασισµός είναι λαϊκισµός και κάθε λαϊκισµός είναι φασισµός κατά βάσιν και κατ’ ουσίαν.
Ο φασισµός δεν αγαπά το µεγάλο κεφάλαιο (εκτός από το πάρα πολύ µεγάλο που τον γεννάει) και λατρεύει το µικροµεσαίο. Ο φασισµός είναι κοινωνικό καθεστώς σπέσιαλ για µικροαστούς. Όχι για αστούς, ούτε για προλετάριους. Οι αστοί και οι προλετάριοι βρέθηκαν αντίπαλοί του εξ αρχής. Και δεδοµένου ότι στη λεγόµενη αστική κοινωνία δεν κυριαρχούν οι αστοί αλλά οι µικροαστοί, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την απήχηση που είχαν στο λαό τα φασιστικά καθεστώτα.

Άλλωστε, οι στολές, οι παρελάσεις, οι λαµπαδηδροµίες, τα κολοσσιαία θεάµατα αρένας, τα συνθήµατα, το προγονικό µεγαλείο απ’ το οποίο ο χάλιας µικροαστός αντλεί δύναµη για να υποφέρει την ασηµαντότητά του, όλα αυτά τα εκµεταλλεύτηκαν τέλεια όλοι οι φασίστες δικτάτορες. Και τα πλήθη ουρλιάζουν «ζήτω! Είσαι ο µπαµπάς µας»! Ο χάλιας µικροαστός πάντα έχει ανάγκη από έναν σούπερ πατέρα του έθνους, που να τον προστατεύει απ’ τους παµφάγους καπιταλιστές, αλλά και από τους κοµµουνιστές που απειλούν το όνειρό του για ένα πέρασµα στην «ανώτερη τάξη».
Κάθε µικροαστός ονειρεύεται τον αστό που ζεσταίνει µέσα του, που τον µεγαλώνει στο θερµοκήπιο της µεγάλης ελπίδας για ένα πέρασµα στην «ανώτερη τάξη». Κάθε ψιλικατζής ονειρεύεται ένα σούπερ µάρκετ. Και επειδή το όνειρο για µερικούς πραγµατοποιείται, όλοι οι χάχες πιστεύουν πως θα βγει αληθινό και γι αυτούς. ∆εν έχει σηµασία που οι περισσότεροι πεθαίνουν φτωχοί. Σηµασία έχει που ο καπιταλισµός τους επιτρέπει να ονειρεύονται το δικό τους πλούτο. Και ο φασισµός, που είναι η ακραία µορφή καπιταλισµού, είναι µια εγγύηση για τη διατήρηση του ονείρου για ένα πέρασµα στην «ανώτερη τάξη».
Το Φολκσβάγκεν (το Λαϊκό Όχηµα) είναι δηµιούργηµα του Χίτλερ.
Αλλά υπάρχει ακόµα. Και ο αγκυλωτός σταυρός (η σβάστικα), αυτό το εκπληκτικής ψυχολογικής αποτελεσµατικότητας λαϊκό σύµβολο, που δίνει φτερά στο σταυρό και τον κάνει να γυρίζει και να αλέθει, θα δώσει και στο χριστιανισµό τη δυναµική που του λείπει. Τώρα πια δεν είναι αµαρτία να σκοτώνει ο καλός χριστιανός. Και ο Μεταξάς, όπως και ο Μουσολίνι άλλωστε, ξέρουν καλά τι κάνουν όταν υιοθετούν σα σύµβολο το διπλό πέλεκυ. Που κόβει κεφάλια και από τα δεξιά και από τ’ αριστερά.
Κάτω απ’ αυτές τις ιδιάζουσες στο φασισµό συνθήκες ψυχολογίας της µάζας, και µε το πρόσθετο πραγµατικό κίνητρο της απειλής της περιουσίας απ’ τον καταχτητή που, βέβαια, δεν καταχτά µια χώρα για να κάνει περίπατο υπό το σεληνόφως στις ακρογιαλιές αλλά για να επωφεληθεί υλικά, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι Έλληνες έτρεξαν µε τέτοια προθυµία στο µέτωπο και πολέµησαν τόσο καλά τους Ιταλούς.
Όχι όμως και τους Γερµανούς. Που είχαν ισχυρότερα σύµβολα, ισχυρότερα κίνητρα και κυρίως ισχυρότερη μικροαστική τάξη απ’ αυτή των µεσογειακών λαών. Που ακόµα και τον πόλεµο τον αντιλαμβάνονται σαν λαϊκή γιορτή.

* Απόσπασµα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη, "Ιστορία (κωµικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους" σελ. 153. (147 στο ηλεκτρονικό βιβλίο)