Η 8η Μάρτη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα, με τους αγώνες των εργατριών και την ιστορία τους. Στις 8 Μαρτίου 1857, οι εργαζόμενες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία και πραγματοποίησαν μεγάλη διαδήλωση. Διεκδικούσαν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας. Οι γυναίκες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια ακόμα και 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι από τους μισθούς των ανδρών. Ετσι, στα αιτήματα των εργατριών της Νέας Υόρκης περιλαμβανόταν η μείωση των ωρών εργασίας στις 10 αλλά και η εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών. Η απεργία και οι μεγάλες μαχητικές διαδηλώσεις αντιμετωπίστηκαν από τους καπιταλιστές και την κυβέρνηση με την αστυνομία και τα όπλα και τελικά βάφτηκαν στο αίμα των εργατριών.
Η απεργία της 8ης του Μάρτη 1857 αναδείχθηκε σε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Η μεγάλη σημασία της έγκειται στο γεγονός ότι έθεσε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της πάλης για τα εργασιακά δικαιώματα και κατά της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών.
Γι' αυτό και το 1910 η Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε στη Β' Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, δηλαδή γυναικών από κόμματα της εργατικής τάξης, την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, προς τιμήν της μεγάλης διαδήλωσης των απεργών εργατριών της Νέας Υόρκης το 1857, πρόταση που έγινε αποδεκτή.
Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13 Απρίλη 1892, από τις υφάντριες του εργοστασίου των Αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά. Εκείνη τη χρονιά, οι εργοδότες αποφάσισαν να μειώσουν την αμοιβή των εργατριών, από 80 σε 65 λεπτά το τόπι υφάσματος.
Τα επόμενα χρόνια, οι γυναίκες της εργατικής τάξης έλαβαν μέρος σε πολλές κινητοποιήσεις, δίνοντας και θύματα στον αγώνα για την κατάκτηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, κάνοντας το πρώτο ουσιαστικό βήμα για τη χειραφέτηση και την ισοτιμία τους.
Το 1924 οι καπνεργάτες κατεβαίνουν σε απεργία. Οι συνθήκες εργασίας τους ήταν άσχημες, τα μεροκάματά τους μικρά ενώ η εφεύρεση και η αξιοποίηση των μηχανών έφερναν ανεργία. Στην απεργία των καπνεργατών της Καβάλας σκοτώθηκε η καπνεργάτρια Μαρία Χουσιάδου.
Το 1926 στην απεργία στο εργοστάσιο «Παπαστράτος» στο Αγρίνιο, στην ομάδα των εργατών που περιφρουρούν την απεργία και τις συγκεντρώσεις συμμετείχε και η εργάτρια Βασιλική Γεωργαντζέλη, μητέρα 2 παιδιών και 6 μηνών έγκυος. Σκοτώθηκε στις 8 Αυγούστου 1926, κατά τη διάρκεια πορείας των απεργών, από τα πυρά της αστυνομίας. Το 1927 σκοτώθηκε η καπνεργάτρια Κωνσταντέλλη, επίσης από το Αγρίνιο. Αλλά και η Αναστασία Καρανικόλα, στις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης, στις 9 Μάη 1936.
Η 8η Μάρτη ως επέτειος, φέρνει στη μνήμη τον αγώνα των εργατριών της Νέας Υόρκης. Αποτελεί μέρα τιμής για τους αγώνες αυτούς, απολογισμού της πάλης για την ισοτιμία των γυναικών της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων ως αναπόσπαστο τμήμα του εργατικού, λαϊκού κινήματος, μέρα που το εργατικό και το γυναικείο κίνημα σχεδιάζουν τα επόμενα βήματα και τη συνέχεια της δράσης τους. Αυτό βάζει τη σφραγίδα του στην επέτειο. Αυτό πρέπει να βάζει τη σφραγίδα του και στην ανάδειξή του ως ιδιαίτερο σταθμό της πάλης του εργατικού, του γυναικείου και γενικότερα του λαϊκού κινήματος.
Η 8η Μάρτη δεν είναι μέρα αφιερωμένη γενικά στις γυναίκες, αλλά συγκεκριμένα στις γυναίκες που βιώνουν την ταξική εκμετάλλευση, την κοινωνική καταπίεση και τη φυλετική ανισοτιμία. Είναι,η μέρα των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, των γυναικών του μεροκάματου και του καθημερινού μόχθου και όχι η μέρα των αστών γυναικών, των επιχειρηματιών. Δεν είναι μια τυχαία μέρα, μια ακόμα μέσα στις πολλές «Παγκόσμιες Μέρες» που το καπιταλιστικό σύστημα έχει καθιερώσει για μια σειρά θέματα, αλλά φέρει τη σφραγίδα των αγώνων ενάντια στην εκμετάλλευση και την ανισοτιμία.
Η φετινή 8η Μάρτη βρίσκει τις εργαζόμενες, τις άνεργες, τις αυτοαπασχολούμενες γυναίκες, τις φτωχές αγρότισσες, τις συνταξιούχους, τις νέες των λαϊκών οικογενειών, τις μετανάστριες να παλεύουν με την ανεργία και τα εκρηκτικά ποσοστά της, με τη φτώχεια που απειλεί τις ίδιες και τις οικογένειές τους, με την επίθεση στα εργασιακά, στα ασφαλιστικά και κοινωνικά τους δικαιώματα. Στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης και της σαρωτικής επίθεσης στα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων ο αγωνιστικός γιορτασμός της 8ης Μάρτη μπορεί να αποτελέσει αφορμή για την παραπέρα οργάνωση της πάλης των γυναικών.
Η ιστορία της ηρωικής κινητοποίησης των υφαντριών της Νέας Υόρκης και της καθιέρωσης της 8ης Μάρτη ως Μέρας της Εργαζόμενης Γυναίκας έχει, παρά τα χρόνια που τη χωρίζουν από τις σημερινές γυναίκες, διαπαιδαγωγητικό περιεχόμενο, αποτελεί σύμβολο αγώνα που φωτίζει και τη σημερινή πάλη των γυναικών για ισοτιμία και χειραφέτηση. Η 8η Μάρτη διδάσκει, όπως διδάσκουν στο σύνολό τους οι αγώνες ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση και την ανισοτιμία, πού πρέπει να κατευθύνεται η πάλη των γυναικών της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και σήμερα. Δείχνει πως η απελευθέρωση της γυναίκας από την ταξική εκμετάλλευση και τη διπλή καταπίεση, η πραγματική ισοτιμία της με τον άνδρα μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Πως όσο τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος συγκεντρώνονται σε λίγα χέρια, τόσο η εκμετάλλευση θα γίνεται στυγνότερη, απροκάλυπτη, βάρβαρη και οι γυναίκες θα αποτελούν το καύσιμο για τη μεγαλύτερη κερδοφορία και την «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων.
H 8η Μάρτη πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο για την οργάνωση κινητοποιήσεων με αιχμή τα οξυμένα προβλήματα που βιώνουν οι γυναίκες και οι οικογένειές τους. Να γίνει αφορμή για να αναπτυχθεί συζήτηση και προβληματισμός για την ανάγκη να πάρουν οι γυναίκες μέρος στους ταξικούς αγώνες
Η 8η Μάρτη θυμίζει πως η θέση των γυναικών είναι στους αγώνες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, στην αντεπίθεση με στόχο την αλλαγή τάξης στην εξουσία, για να καταργηθεί η ταξική εκμετάλλευση και να ανοίξει ο δρόμος για την κατάκτηση της ισοτιμίας.