"Ετσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη
Η κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο
Θα φροντίσουμε εμείς γι αυτό..."
Παλιότερα στο άκουσμα αυτού του στίχου ή του τραγουδιού κάποιοι δάκρυζαν πιο πολύ από αισιοδοξία.
Ηταν αυτό το "έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη..." που δονούσε.
Το υπόλοιπο μπορεί και να "περίσσευε", να φαινόταν κάπως σαν ένα γέμισμα από λόγια, μια συνοδεία στον πρώτο συγκλονιστικό στίχο.
Άλλοι το είδαν απλά σα μια "επαναστατική" γλαφυρότητα, ένα αναμενόμενο ίσως "παιχνίδι" με τη ζωή και το θάνατο, όπως πολλές φορές το συνηθίζουν οι λογοτέχνες.
Αργότερα κάποιοι άλλοι, με παλιές "αριστερές" καταβολές,
ακολουθώντας το ποτάμι της λογικής απομυθοποίησης των πάντων και ειδικά κάθε τι που είχε αναφορά στο κόκκινο των λαικών αγώνων, το χλεύασαν και το γελοιοποίησαν με όποιο τρόπο μπορούσαν.
Σιγά που θα άφηναν τον κόσμο να νομίσει ότι "η γή θα γίνει κόκκινη".
Πότε των ποτών! Δεν ξέρω πόσοι, εκτός των λίγων που πάντα σκαλίζουν σε βάθος, πρόσεξαν την τρομερή πρόβλεψη.
Ισως η εμφάνιση του φασισμού να ρίχνει λίγο φώς πάνω σ'αυτό τον τρομερό στίχο.
Πόσοι πρόσεξαν το τρομερό δίλημμα... Ας το σκεφτούν λοιπόν όλοι σοβαρά.
Ολοι αυτοί που αναρωτιούνται προς τα που πηγαίνει η ζωή μας.
Πηγαίνει προς τα εκεί ακριβώς που λέει το τραγούδι του Βόλφ Μπίρμαν.
"Ετσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη Η κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο..."
Ας αποφασίσουν τι θέλουν να γίνει λοιπόν. "Κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο"
Κόκκινη από σοσιαλισμό και άρωμα ενός ευτυχισμένου αύριο γεμάτου ζωή και δημιουργία;
Η κόκκινη από φασισμό και αίμα κυνηγημένων και νεκρών σε πεδία άδικων πολέμων;
Στη μέση μην ψάχνετε, δεν υπάρχει τίποτα.
H εποχή του "ανθρώπινου καπιταλισμού" που έκανε παραχωρήσεις,
για να μπορεί να ασχολείται ανενόχλητος με τη συσσώρευση τεράστιων κερδών,
έχει περάσει χωρίς γυρισμό.
Η ιστορία βαδίζει προς τα μπρος και μόνο προς τα μπρος.
Κι εμείς έχουμε μπροστά μας απλά μια μάχη που πρέπει να δοθεί και να κερδηθεί οπωσδήποτε.