Κάθονται σι ωπηλοί μέσα στη θεοσκότεινη σπηλιά που έφτιαναν οι βατομουριές. Η μητέρα είπε:
- πως θα μαθαίνω νέα σου; Μπορεί και να σε σκοτώσουν και να μην το μάθω. Μπορεί να σε χτυπήσουνε. Πως θα ξέρω τι γίνεσαι;
Ο Τομ γέλασε βιασμένα.
- Ε, μπορεί ο άνθρωπος να μην έχει μια δική του ψυχή, μα μόνο ένα κομματάκι απο μια μεγάλη ψυχή.... κι έτσι τότε...
- Τομ, τότε τι;
- Τότε δεν θα ’χει σημασία. Τότε θα βρίσκομαι αόρατος παντού, θα βρίσκομαι παντού... όπου κι αν γυρίσεις να κοιτάξεις. Όπου αγωνίζονται οι πεινασμένοι για να βρουν να φαν, θα ’μαι κι εγώ εκεί. Όπου κανένας πολισμάνος χτυπάει κάποιον άνθρωπο, θα 'μαι κι εγώ μες στην φωνή των οργισμένων ανθρώπων, και... θα 'μαι στο γέλιο των παιδιών, σαν είναι πεινασμένα και ξέρουν πως το φαγητό ειν’ έτοιμο. Και όταν πια οι δικοί μας θα τρων απ’ όσα οι ίδιοι αναστήσουν, και όταν πια θα ζούνε μες στα σπίτια που χτίσανε οι ίδιοι, ε, θα βρίσκομαι κι εγώ εκεί
Απο ‘Τα Σταφύλια της Οργής’