Πού με πας από ‘δω;
Πού βγάζει αυτός ο δρόμος;
Πες μου.
Δε βλέπω τίποτα.
Δεν είναι δρόμος.
Πέτρες μονάχα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ,
Αυτές τις μέρες ζήσαμε δύο γεγονότα που καταδεικνύουν με σαφήνεια τους τρόπους που μετέρχεται το κεφάλαιο για τη διαιώνιση του είδους του:
Το πρώτο γεγονός δείχνει ότι οι Παναγόπουλοι και οι Τσικρικάδες, δρουν σαν στελέχη των κυβερνώντων κόμματων, σαν υπηρέτες των ΣΕΒ-αστών του κεφαλαίου, και στα ρεπά τους παριστάνουν τους προέδρους των ανωτάτων συνδικαλιστικών οργάνων της χώρας.
Η ταπεινωτική «σύμβαση» της ΓΣΕΕ οδηγεί με ακρίβεια στην κατάργηση δεκάδων Συλλογικών Συμβάσεων (κλαδικών και επιχειρησιακών), με καταστρατήγηση ωραρίων (ΦΑΓΕ), με εκβιαστική μείωση μισθών (ΜΕΒΓΑΛ), και καθιέρωση αξιολογικών συστημάτων –τα περίφημα ΜΕΡΙΤ– (ΕΚΟ-ΕΛΠΕ). Άμεση συνέπεια, και στόχος της εργοδοσίας, η υπογραφή ατομικών συμφωνιών.
Το δεύτερο γεγονός αποκαλύπτει τις μεθοδεύσεις για το τσάκισμα των εργατικών διεκδικήσεων.
Ο θίασος των κυβερνητικών συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ-ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ με τη φιλική συμμετοχή της ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ,και με τις, σε ρόλο κομπάρσου, «καθοριστικές ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ»τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δια της μουτζαχεντίν (όπως αυτοαποκαλείται) εκπροσώπου της («Θα απεργήσω και ας έρθει ο Αρβανιτόπουλος να με συλλάβει»), εισηγήθηκε τη ματαίωση της απεργίας.
Βαθιά πεποίθησή μου είναι ότι «έσπρωχναν» σε μετωπική σύγκρουση, την οποία ποτέ δεν επιθυμούσαν, πιστεύοντας κατά βάθος ότι οι ΕΛΜΕ θα ψηφίσουν αρνητικά, βοηθούντος και του κοινωνικού αυτοματισμού, αφού «είναι δεδομένο ότι η κοινωνία θα είναι απέναντί μας … είναι δεδομένη η εχθρότητα», όπως δήλωνε στο «σκεπτικό» του ο Πρόεδρος της ΟΛΜΕ.
Αυτός είναι και ο λόγος που, με τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρωτοπορία, χρεώνουν το ΠΑΜΕ για «έλλειψη βοήθειας και αλληλεγγύης» με την όπως αποδεικνύεται ρεαλιστική πρότασή του για 48ωρη (16-17/5), επανεκτίμηση και αναζήτηση κοινωνικών συμμαχιών.
Μια τέτοια κορυφαία συγκρουσιακή τακτική, έτσιχωρίς πρόγραμμα, κάθε άλλο παρά απρογραμμάτιστη είναι. Και δεν πρόκειται για επικοινωνιακό παιγνίδι. Ούτε καν για τυχοδιωκτική πρακτική.
Μια τέτοια μεθόδευση έχει σαφή στόχο να «στείλει στο σπίτι» δια παντός τον κλάδο των καθηγητών. Και το σύνολο των εργαζομένων στην ιδιώτευση.
Αλλιώς δεν εξηγείται.
Και δεν πιστεύω ότι στις ηγετικές θέσεις των ανωτάτων συνδικαλιστικών Οργανώσεων υπάρχουν ηλίθιοι (χρήσιμοι έστω). Συνένοχοι, ναι.
Όποιος δεν βλέπει τι κρύβεται πίσω από τέτοιες κινήσεις εθελοτυφλεί.
Το κεφάλαιο έχει ανάγκη από αίμα.
«Θηρίο, θα σου δώσω κι άλλο αίμα να παίζεις».
Η λιτότητα, η ακρίβεια, η ανεργία, και τώρα η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και η απαξίωση του συνδικαλισμού δεν αφήνουν περιθώρια ανοχής.
Οι συγκρούσεις ταξικές ήταν πάντα.
Και αυτό, επιμελώς το κρύβουν οι πάντες, οι νυν και οι μέλλοντες διαχειριστές της ζωής μας.
Μπορούμε να τους σταματήσουμε. Mπορούμε να τους νικήσουμε.
Οι συγκυρίες μπορεί να είναι δυσμενείς, αλλά μόνο από την ταξική συνειδητοποίηση εξαρτάται το μέλλον μας.
Η άρχουσα τάξη το γνωρίζει πολύ καλά.
Εμείς, η τάξη της εργασίας, πώς γίνεται να μην το έχουμε καταλάβει