Πώς θα ήταν τα πράγματα αν έβγαινε ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος ή ο ίδιος ο πρωθυπουργός να πει την αλήθεια, ως έχει, στους κατοίκους της πολύπαθης αυτής χώρας;
Αν έβγαινε ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος ή ο ίδιος ο πρωθυπουργός να πει τα πράγματα ως έχουν στους κατοίκους της πολύπαθης αυτής χώρας θα είχαν λίγο πολύ ως εξής:
“Κυρίες και κύριοι, δεν έχουμε τον παραμικρό έλεγχο σχετικά με την πανδημία.
Τα μέτρα του Μαρτίου πάρθηκαν καθώς υπήρχε το παράδειγμα της Ιταλίας, αλλιώς θα χορεύαμε καλαματιανό στις παρελάσεις της 25ης ανέμελοι.
Σας κλείσαμε μέσα γιατί δεν θα είχαμε τι να σας κάνουμε, αν κολλούσατε όλοι μαζί.
Δεν μας πολυνοιάζει ούτε η ζωή, ούτε η υγεία σας, αλλά δεν είμαστε για να πεθαίνετε μαζικά ή να πρέπει να σας συντηρούμε στα δημόσια νοσοκομεία.
Γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, τους έχουμε παντελώς γραμμένους, τούς στείλαμε και τα ΜΑΤ να τους ρίξουν ένα χεράκι ξύλο, όταν τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν.
Το ΕΣΥ έχει το μαύρο του το χάλι και δεν είναι ικανό όχι σε πανδημία να ανταπεξέλθει, μα ούτε στην καθημερινότητα ως αυτή είχε προ κορονοϊού.
Σας είπαμε να μήν φοράτε μάσκες όταν δεν είχαμε, σας είπαμε να φορέσετε όταν προμηθευτήκαμε.
Σας τρελάναμε, πεινάσατε, τσακωθήκατε μεταξύ σας, είπατε θα λογαριαστούμε, μα ακόμη εμείς σας χτυπάμε το ντέφι και χορεύετε.
Την ψυχική υγεία την έχουμε αφήσει στο έλεός της.
Κλείσαμε τα σχολεία, αλλά τα ανοίξαμε όταν έπρεπε να γυρίσετε στις δουλειές σας, δίχως να λογαριάσουμε εκπαιδευτικούς και μαθητές.
Οι εργάτες δεν σταμάτησαν ποτέ να δουλεύουν, οι υπάλληλοι των σούπερ μάρκετ για μας, είναι – όπως πάντα- αναλώσιμα υλικά.
Ανοίξαμε τα σύνορα για μια χούφτα τουρίστες, εσάς δεν σας περισσεύει τάληρο για διακοπές άλλωστε.
Τώρα θα σας ταράξουμε στην ατομική ευθύνη.
Φταίτε εσείς για όλα, όπως φταίξατε για την κρίση, για την ανεργία, για την φτώχεια σας. “.
Δεν περιμένουμε κανέναν σωτήρα να μας σώσει, δεν περιμέναμε ποτέ άλλωστε.
Είμαστε εδώ για να απαιτήσουμε και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας!
Κανείς δεν θα σώσει το λαό, παρά ο ίδιος ο λαός.
Μαρία Παρέντη:Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα από γονείς ορκισμένους κομμουνιστές. Αμφιταλαντευόμενη - αιωνίως - μεταξύ Νομικής και Φιλολογίας, ονειρεύεται έναν κόσμο στον οποίο οι δικηγόροι θα περιττεύουν και θα διδάσκει λογοτεχνία. Προς το παρόν μάχεται για το δίκιο και γράφει μόνο κόκκινα.