Κυβέρνηση σ’ ευχαριστώ, δηλώνει, μάλλον ο πεθαμένος…. Στην μια πλευρά της ζαριάς το Ταμείο Κοινωνικής Ασφάλισης (Försäkringskassan) με το γνωστό για τους Σουηδούς πράσινο σηματάκι..Κάθε ασφαλισμένος δικαιούται αποζημίωσης όταν αρρωστήσει . Είναι περίπου το 60 με 70% του μισθού. Δεν πληρώνεται την πρώτη μέρα ασθενείας (!). Είναι προσφορά του συνδικαλιστικού «κινήματος» στον εργοδότη.
Προσοχή! Αν συμπληρώσεις 6 μεμονωμένες, μίας μέρας, απουσίες τον χρόνο μπορεί να βρεθείς με το ζόρι και σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης. « Άν αρνηθείς μπορείς να απολυθείς γιατί κάτι κρύβεις». ( δική μου σημείωση)
Πληρώνεται τις επόμενες 14 ημέρες από τον εργοδότη και εάν συνεχίσει να είναι άρρωστος τότε αναλαμβάνει την αναρρωτική αποζημείωση το Ταμείο. Το Ταμείο φυσικά υπάρχει και χρηματοδοτείται απο τις εισφορές των εργαζομένων αλλά κάτι τις συνδράμει και ο εργοδότης. Εκεί υπάρχει θέμα…
Κάθε χρόνο γίνεται ατομική αποτίμηση απουσιών για κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά και όλων μαζί συνολικά για να βγει ο μέσος όρος ‘απουσίας λόγω ασθένειας’.
Ήδη απο το 2016 το Ταμείο πήρε εντολή απο την κυβέρνηση να μειώσει τον μέσο όρο. Έτσι έχει καταφέρει να μειώσει τις αποζημιώσεις με 3,7 δις κορόνες ( 370 εκ. ευρώ) το 2017.
Ο μέσος όρος απουσίας το 2015 ήταν 10,5 ημέρες . Το 2016 ανέβηκε στις 10,8.Το 2017 έπεσε στα 9,4 στο εννιάμηνο για να κλείσει στο 10,1 μετά τα χειμερινά συνάχια.
Στόχος της Σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης είναι να πέσει στις 9 ημέρες απουσίας τον χρόνο ανά εργαζόμενο για να εξοικονομίσει χρήματα εις βάρος των αρρώστων και να τα αναδιανέμει σε φορολογικές ελαφρύνσεις στους εργοδότες «έχοντες και κατέχοντες» .
Το σύνολο των αρρώστων τον Σεπτέμβρη του 2016 ήταν 188.633 για να πέσει στους 170.846 τον ιδιο μήνα το 2017.
H κοινωνική ασφάλιση κοστίζει πολύ, θεωρεί η Σοσιαλδημοκρατική Σουηδική κυβέρνηση συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων «αστικών» κυβερνήσεων.* Έτσι το Ταμείο Κοινωνικής Ασφάλισης υπακούει! Για να μειώσει τις ημέρες αποζημίωσης παίρνει δραστικά μέτρα. Η κριτική όμως απέναντι στίς απορριπτικές αποφάσεις για συνέχιση της αναρωτικής άδειας δυναμώνει, γράφουν οι εφημερίδες. Οι υπεύθυνοι υπάλληλοι για την έγκριση ή την απόρριψη των αιτήσεων όμως δεν έχουν δημόσιο λόγο. Η ελευθερία του λόγου δεν ισχύει στο Ταμείο.
Ένας όμως απο αυτούς αποφασίζει να μιλήσει, ανώνυμα στην εφημερίδα ETC. Αποκαλύπτει πως ιδρύθηκε επιτροπή ειδικών που αποφασίζει την μείωση των εγκρίσεων και ότι οι «σκληροί» υπάλληλοι θα επιβραβεύονται. Δεν υπάρχουν περιθώρια για κριτική αυτής της πολιτικής ούτε προς τα μέσα ούτε προς τα έξω. Είναι αδιανόητο και απολύτως απαγορευτικό. ”Η Διοίκηση μας το είπε καθαρά, λέει, ο στόχος είναι να απορίπτονται περισσότερες αιτήσεις παράτασης της αναρωτικής άδειας ”.
Η Επιτροπή έχει τον τελευταίο λόγο
Στα κεντρικά γραφεία του Ταμείου στην Στοκχόλμη στα τμήματα απόδοσης αποζημίωσης λόγω ασθενείας έχουν αποφασιστεί νέες ρουτίνες. Κάθε θετική έγκριση για συνέχιση της αναρρωτικής μετά τις 180 ημέρες ασθενείας περνάει απο τον έλεγχο της επιτροπής ειδικών από μία Δεκεμβρίου του 2017.
«Η επιτροπή αποτελείται από 4 με 5 στελέχη του ταμείου, συναδέλφους μας. Έχουν επιλεγεί απο την Διεύθυνση και είναι γνωστοί για την ευκολία τους να απορίπτουν τα αιτήματα, αποκαλύπτει ο εργαζόμενος..»
«Είναι προφανής ο απορριπτικός τους ρόλος. Στην γενική συγκέντρωση προσωπικού όταν συστάθηκε η επιτροπή, η Διεύθυνση το δήλωσε καθαρά. Ο στόχος είναι η μείωση των εγκρίσεων. Ο λόγος σύστασης της επιτροπής είναι ότι το τμήμα μας δεν έπιανε τον υπουργικό στόχο των περισσότερων απορρίψεων».
Η απόρριψη δίνει καλύτερο μισθό
«Τα ντοκουμέντα του ταμείου μιλούν για απόδοση δικαιοσύνης και ποιότητα στην εκτίμηση των περιπτώσεων. Αν το δεχτούμε αυτό τότε έπρεπε να κρίνεται και η ποιότητα των αποφάσεων απόρριψης» συνεχίζει ο εργαζόμενος. «Η επιτροπή όμως εξετάζει μόνο τις θετικές εισηγήσεις συνέχισης και ή τις απορίπτει η ζητά καινούργια έρευνα. Κρέμεται πάνω απο τα κεφάλια μας σαν απειλή ο στόχος της επίτευξης του κυβερνητικού μέσου όρου των απορρίψεων. Επαναλαμβάνεται σε κάθε συγκέντρωση προσωπικού μεγάλη η μικρή.
Η διεύθυνση πιέζει αφόρητα. Το συζητάμε μεταξύ μας αλλά τίποτα συγκεκριμένο δεν γίνεται. Δεν θέλει κανείς να πέσει σε δυσμένεια για τον λόγο ότι περισσότερες απορρίψεις δίνουν καλύτερο μισθό και άλλες ευκολίες».
«Αν η επιτροπή απορίψει την θετική μας έγκριση δεν σημαίνει ότι θα πάρει την τυπική ευθύνη. Το δικό μας όνομα θα υπάρχει και στην καινούργια απόφαση. Δεν ξέρουμε καν αν αυτό είναι νόμιμο»
Άλλος πρώην εργαζόμενος στην ίδια δουλειά επιβεβαιώνει ότι και παλιότερα ίσχυε η ίδια τακτική. «Περισσότερες αυξήσεις μισθού έδιναν σε αυτούς που είχαν τα μεγαλύτερα ποσοστά απορρίψεων, αυτό ίσχυε και πριν απο χρόνια που δούλευα εκεί».
Η σκέψη μου είναι στους αρρώστους
Η κάθε θετική προς τον ασθενή απόφαση του εργαζόμενου του Ταμείου γίνεται αντικείμενο συζήτησης σε κάθε ευκαιρία. «Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη με την αίσθηση ότι για να είσαι ικανός υπάλληλος τότε πρέπει νάσαι ‘σκληρός’ και να απορρίπτεις. Κανείς δεν σκέφτεται πόσοι άνθρωποι από τους άρρωστους θα γίνουν καλά για να επιστρέψουν υγιείς στην δουλειά τους. Μόνο πως θα κρατάμε τα ποσοστά. Είμαι καταπιεσμένος-η».
«Η γνώμη μου και η επαγγελματική μου εκτίμηση δεν ισχύει πια. Δεν είνα θέμα πρεστίζ αλλά απο τις αποφάσεις μας εξαρτώνται άρρωστοι άνθρωποι. Αυτούς σκέφτομαι. Είναι πολύ συνηθισμένο να χειροτερεύει η υγεία των ανθρώπων που έχουν απόρριψη. Δεν κερδίζουμε τίποτα από αυτό. Θα ξανάρθουν πάλι πίσω και θα είναι χειρότερα στην υγεία τους.»
Ολα μια χαρά
Καλά πάνε, η κυβέρνηση, το Ταμείο και οι υπάλληλοι που δεν θέλουν να πέσουν σε δυσμένεια και έτσι να χάσουν την αύξηση μισθού. Ε για τους αρρώστους θα δούμε που θα σταθεί το ζάρι…
***
Η πίεση που ασκούσε η σοσιαλιστική πολιτική της Σ. Ένωσης και της Σοσιαλιστικής Γερμανίας ( 8ωρο, ψήφο στις γυναίκες, σύνταξη στα 60 οι άντρες, 55 οι γυναίκες, άδειες λοχείας, δωρεάν υγεία και παιδεία, παιδικούς σταθμούς, διακοπές και άλλα πολλά) σε όλες τις Σκανδιναβικές χώρες μέχρι την ανατροπή ήταν μεγάλη. Οι Σοσιαλδημοκράτες, που διοικούσαν μέχρι τότε σε όλες αυτές τις χώρες, έκαναν σημαντικές παραχωρήσεις σε εργατικά και κοινωνικά θέματα σε συνεργασία με την ντόπια αστική τάξη έναντι της περιβόητης «εργασιακής ειρήνης» επί 70 χρόνια. Δημιούργησαν την έννοια του «Λαϊκού Σπιτιού» που τους χωράει όλους μέσα με αλληλεγγύη, πρόληψη και μια «δικαιότερη» φορολογική κατανομή. Έτσι αναπτύχθηκε η Σουηδική υπεροψία και εθνοκεντρισμός έναντι των άλλων λαών και χωρών που δεν τα κατάφεραν εξίσου καλά. Μετά το 1990 άρχισε η αντεπίθεση του κεφαλαίου και σιγά σιγά και με την στήριξη των κυβερνητικών και εργοδοτικών, στην ουσία, συνδικάτων είτε με Σοσιαλδημοκρατική είτε με «αστικές» κυβερνήσεις τα μαζεύουν όλα πίσω και το μοντέλο καταρρέει. Απλά έμεινε η φήμη της εποχής του 60 και του 70 να προβάλει, ιδιαίτερα την Σουηδία, σαν χώρα κοινωνικό πρότυπο στον καπιταλισμό, παρόλο που είναι μια κλασσική, με ιμπεριαλιστικό ρόλο, καπιταλιστική ανταγωνιστική και εγωιστική κοινωνία με τεράστιες ανισότητες και μάλιστα έχοντας και μοναρχία όπως άλλωστε και η Δανία και η Νορβηγία.
