Όσες καταιγίδες ξέσπασαν
στον κυματοθραύστη
του κορμιού μου,
τις θυμάμαι με νοσταλγία.
Όχι που μούσκεψαν
τα φτερά μου,
ούτε που σκούριασαν
τα ρολόγια διάρκειας,
αλλά επειδή φόρτισαν
κομματιασμένα κύτταρα
ικεσίας και χάδια ανενεργά.
Όσες καταιγίδες ξέσπασαν
στη ζωή μου,
τις φυλάω στη μνήμη
ανεξίτηλες,
τώρα που στέγνωσε
η ανέχεια και παρέδωσα
πνεύμα και σώμα στη σιωπή.
Ελένη Μαυρογονάτου
