Χαράματα της 14ης Αυγούστου 1954, στη θέση Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί. Στις 5 η ώρα διακρίνεται ένα αυτοκίνητο να κινείται. Σταματάει, ανοίγει η πόρτα και κατεβαίνει ο Νίκος Πλουμπίδης δεμένος, ακόμη και τότε, με τις χειροπέδες. Προχωρώντας στον τόπο της εκτέλεσης, ο οποίος δεν ήταν ο συνήθης, πέρασε δίπλα από τους δημοσιογράφους που περίμεναν. Κοντοστάθηκε, και με θαυμαστή ψυχραιμία τους χαιρέτισε: «Γεια σας παιδιά. Μπράβο, όλο νιάτα βλέπω μπροστά μου. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία, να 'στε πάντα καλά. Βλέπετε εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει». Οι εφημερίδες της εποχής την ίδια μέρα θα γράψουν: «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος» και «δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του»...
Ο Γιώργος Ζωίδης γεννήθηκε το 1916 στο χωριό Αρίστη Ζαγορίου της Ηπείρου. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην ιστορική Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων, σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και εργάστηκε σαν καθηγητής στα Δολιανά.
Ο σύντροφος Γιώργης Ζωίδης από νεαρή ηλικία ανέπτυξε δράση συμμετέχοντας στον αγώνα κατά της Μεταξικής δικτατορίας.
Υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες της Εθνικής Αντίστασης στην Ηπειρο, ενώ συμμετείχε ενεργά στον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Το 89’ αποτελεί ορόσημο, τόσο πλούσιο σε δραματικά πολιτικά γεγονότα
–κάπως σαν τις λίστες με τις κορυφαίες μουσικές επιτυχίες-
που να φανταστείς ότι η Τιεν αν μεν και η επική, τίμια δήλωση του Κάππου ότι
«δεν έχουμε κοβες στο πεκίνο, για να πάρουμε αξιόπιστη εικόνα»,
είναι ζήτημα αν θα έβρισκε θέση στην πρώτη πεντάδα.
Η οικουμένη τιμά την 70ή επέτειο από την απόβαση των Συμμάχων στη Νορμανδία, που σήμανε την αντίστροφή μέτρηση για το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με λαμπρούς εορτασμούς. Τους 20 ηγέτες κρατών και κυβερνήσεων που παραβρίσκονται στις εκδηλώσεις υποδέχτηκε ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ.